Η γνώση μας για την τεχνική του Αισχύλου είναι επαρκής κι αρκετά ξεκαθαρισμένη. Βασίζεται στην εμπειρία μας από τις διάφορες «αναγνώσεις» και σκηνοθετικές προτάσεις των έργων του και στις ποικίλες φιλολογικές απόψεις, που οι περισσότερες ή τουλάχιστον οι γνωστότερες ξεκινούν ή παραδέχονται, σαν αξιωματικές περίπου, τις κρίσεις του Αριστοτέλη. Έτσι ο μεγάλος τραγικός εμφανίζεται με δραματουργικές ατέλειες, γενικά σαν δημιουργός που δεν ελέγχει απόλυτα το υλικό και την τέχνη του. Αυτό συμβαίνει -το έχουμε τονίσει και αλλού- γιατί συνηθίσαμε να τον συγκρίνουμε με τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, να μην τον εξετάζουμε δηλαδή αυτόνομα, με βάση τη δική του δραματουργική νομοτέλεια και τον δικό του θεατρικό κώδικα. Τώρα με τη μετάφραση των αποσπασμάτων από τις χαμένες τραγωδίες, που για πρώτη φορά παρουσιάζονται στον τόπο μας, η κρίση μας για το αισχύλειο έργο αποκτά περισσότερη επάρκεια και υπευθυνότητα. 
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)