. . .Έτσι και ο Τάσος Λέρτας. Αθεράπευτα ρομαντικός, ανυπότακτος επαναστάτης, μοναχικός στην περιπλάνησή του, καλλιτέχνης δημιουργός, ερεθισμένος και αυτός από την ιδιότυπη μουσική υφή της αρχαίας ποίησης, από το αξεπέραστο περιεχόμενό της, βρίσκει τελικά χρόνο και δύναμη για να μας προικίσει με τις μεταφράσεις του, να μας ξυπνήσει από το λήθαργο ωθώντας μας να ψάξουμε το αρχαίο κείμενο. Ένα όμως θα προσπαθήσω να πω για το έργο του αυτό. Λίγες φορές, θυμάμαι, να χάρηκα διαβάζοντας τελευταία κάποια μετάφραση. Και τούτο, γιατί τώρα είχα μπροστά μου μια μετάφραση που δε δηώνει το αρχαίο κείμενο, μια μετάφραση που ταυτόχρονα δε βιάζει το νεοελληνικό λόγο, που είναι απαλλαγμένο από τους σύγχρονους γρυλισμούς, που αφουγκράστηκε σωστά και ενθουσιάζει μεταφέροντας. Κατόρθωσε ο Λέρτας να επιβιώνει η μελωδία, η μουσικόρρυθμη υφή, η ηχοπλαστική δύναμη που διέθετε το κείμενο στην αρχαία μας γλώσσα. Αποδεικνύεται με τη μετάφραση αυτή ένας υψηλός βαθμός μύησης στον αρχαίο κόσμο και στη γλώσσα του. Από την άλλη, ο δημοτικός λόγος στην ακμή του. Απλός, αρμονικός, συνθετικός όπου χρειάζεται, κομψός στη δομή του, ζωντανεύει το κείμενο ωθώντας την εκφραστική λειτουργία της γλώσσας μας στα άκρα της. Πολυδύναμη η γλώσσα του φίλου, με άρτια λειτουργικότητα, ευχέρεια στην έκφραση, ακρίβεια και σαφήνεια όπου απαιτείται, χωρίς περιττή ρητορεία. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)