Ο μύθος του Οιδίποδα, ο οποίος, αφού έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας κι έγινε βασιλιάς της Θήβας, ανακάλυψε πως είχε σκοτώσει τον πατέρα του και παντρευτεί τη μητέρα του κι έπειτα τυφλώθηκε μόνος του  κι έγινε ένας απόβλητος ζητιάνος, αποτέλεσε θέμα πολλών συνθέσεων. Ο “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή κατέχει μια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις σωζόμενες τραγωδίες. Σημειώνει την κορύφωση της καλλιτεχνικής πορείας του ποιητή και αποτελεί το πιο τέλειο δραματικό έργο που μας διασώθηκε από την αρχαιότητα. Ο Αριστοτέλης μάλιστα αυτό το έργο το θεωρεί υπόδειγμα δραματικής τέχνης. Πράγματι ο “Οιδίπους Τύραννος” περιέχει τόση τραγικότητα και τόσο μεγαλείο, τόση φρίκη και τόσον πόνο, θρίαμβο της λογικής και φοβερή αυταπάτη, ώστε δικαιολογημένα αποτελεί τον κανόνα της τραγικής τέχνης.