Η σύγχρονη εποχή, χωρίς την πρόληψη που έχει δημιουργήσει η παράδοση, δίνει τα πρωτεία της δραματικής τέχνης στον Ευριπίδη, ενώ η αρχαία θεωρούσε και τιμούσε το Σοφοκλή, σαν τον άριστο από τους τραγικούς.
Και συμβαίνει αυτό, γιατί ο σύγχρονος θεατής συγκινιέται και συναρπάζεται περισσότερο από το έντονο του πάθους και την εναλλαγή των περιπετειών, πράγμα που τραβά το διαφέρον κι αιχμαλωτίζει την ψυχή, και πολύ λίγο προσέχει στα ηθικά διδάγματα και τις ανώτερες ιδέες, που μάλιστα ενδέχεται και να τις προσπερνά με περιφρόνηση πολλή και ειρωνεία.
Γι΄ αυτό ακόμη και στο άριστο από τα δράματα του Σοφοκλή, από την άποψη της δραματικής τέχνης, στον Οιδίποδα τύραννο, πιο λίγο συγκινιεται η σύγχρονη εποχή απ’ όσο στα έργα του Ευριπίδη. […]
Αντίθετα, ο αρχαίος θεατής και κριτικός τραγωδιών πρόσεχε βέβαια και στη δραματική τέχνη και τον εξωτερικό διάκοσμο της τραγωδίας, αλλά πάνω απ’ όλα πρόσεχε στην ανάπτυξη και την έξαρση της ηθικής ιδέας. Γιατί το αρχαίο δράμα ήταν μάλλον κήρυγμα ηθικής και θείας αλήθειας παρά αφορμή για μια ψυχαγωγία. Έτσι η αρχαιότητα ειλικρινά και αδίσταχτα έδινε τα πρωτεία στο Σοφοκλή, αναζητώντας το μεγαλείο του όχι στη δύναμη του πάθους και στου αισθήματος την έκφραση, αλλά στα ηθικά διδάγματα και στον τρόπο που αισθητοποιούσε τη διδασκαλία, και επιδρούσε μ’ αυτήν στις ψυχές των θεατών.