Ανάμεσα στους πρώτους διδασκάλους του ιδεαλισμού και του ανθρωπισμού είναι ο Σοφοκλής. Όμως η παιδευτική του δύναμη δεν πρέπει να αναζητήται μόνο στην ποιητική και λογοτεχνική του αξία, αλλά προπάντων στην ηθική του διδασκαλία, που την εμφανίζει με την εξαίρετη ποιητική του τέχνη.
Γιατί περιορισμός της διδασκαλίας των τραγωδιών του Σοφοκλή στη λογοτεχνική στοιχείωση είναι σαν εξουδετέρωση της πραγματικής του αξίας, είναι μείωση του κύρους του μεγάλου τραγικού. Και ούτε σαν ηθικός φιλόσοφος πρέπει να θεωρήται ο Σοφοκλής, αλλά σαν απόστολος και κήρυκας των θείων αληθειών, όποιες εδίδασκαν όλα τα αρχαία ιερά. 
Γιατί ο Σοφοκλής δεν φιλοσοφεί με τους συλλογισμούς του ορθού λόγου, με επιχειρήματα λογικά, που στηρίζονται στη γνώση του αισθητού κόσμου, στην εμπειρία του ανθρώπου, αλλά αποκαλύπτει εποπτικά και πειστικά τη διαδοχή των ιερών για τον αόρατο κόσμο και τους ηθικούς νόμους, που βαρύνουν πάνω στην ανθρώπινη ζωή, παρουσιάζοντας τη μυθική παράδοση, σαν ζωντανή πραγματικότητα.