Αν εις την ποίησιν του Σόλωνος και του Αισχύλου κατοπτρίζονται αι εσωτερικαί τούτων ανησυχίαι καί οι αγώνες με το θείον και το πεπρωμένον, ο Σοφοκλής ακολουθών το μορφωτικόν πνεύμα, υφ’ ου διαπνέεται η εποχή του – το ζήτημα της αρετής του ανθρώπου, οποίος δηλ. πρέπει να είναι ο άνθρωπος, είναι το μέγα θέμα καί το φλέγον ζήτημα των χρόνων του τραγικού και εις την λύσιν τούτου κατευθύνονται αι εντατικαί προσπάθειαι των διανοουμένων – στρέφεται προς την μορφωτικήν ταύτην κίνησιν, προς αυτόν τον άνθρωπον.