Κατά την άποψιν του γνωστού μύθου περί των Λαβδακιδών του θηναϊκού κύκλου, μετά τον θάνατον του βασιλέως Οιδίποδος, ο οποίος εν αγνοία του και τη συνεργία της μοίρας είχεν νυμφευθή την μητέρα του, την μετά ταύτα αυτοκτονήσασαν Ιοκάστην, έμειναν διάδοχα τέκνα του θρόνου της Θήβας άρρενα δύο, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, οίτινες συνεφώνησαν, να βασιλεύη εκάτερος των δύο κατ’ έτος. Αλλ’ ο Ετεοκλής, ότε έληξε το πρώτον η κατά την συμφωνίαν μονοετής βασιλική του θητεία, ηρνήθη να παραχωρήση την βασιλείαν εις τον Πολυνείκην. Ούτος τότε έφυγε εις το Άργος ωργισμένος, όπου ενυμφεύθη την κόρη του βασιλέως Αδράστου, και με τον πενθερόν του και άλλους 5 ηγεμόνας εξεστράτευσες κατά των Θηβών. Το σημείον αυτό ακριβώς αποτελεί την αρχήν της υποθέσεως του έργου.