Ο Σοφοκλής ποτισμένος με τη σοφία των αρχαίων ιερών, σχετικά προς τους μεγάλους ηθικούς νόμους, που κυβερνούν την ανθρώπινη ζωή, είναι χωρίς αμφιβολία ο κυριώτερος αντιπρόσωπος του αρχαίου πνεύματος, και ο πιο ενδεδειγμένος για την ανθρωπιστική διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας, κοντά στους άλλους μεγάλους διδασκάλους του ανθρωπισμού.
Και τούτο, γιατί ο Σοφοκλής την ηθική του διδασκαλία αισθητοποιεί με την εξαίρετη δραματική του τέχνη, και έτσι ο θεατής δεν ακούει μόνο ένα απλό κήρυγμα ηθικής, αλλά και βλέπει καθαρώτατα τη βαρύτητα των ηθικών νόμων πάνω στ’ ανθρώπινα πράγματα, αφού αντικρύζει σχεδόν χειροπιαστά τις συφορές, που χτυπούν τους ασεβείς και τους κακούς.
Μ’ αυτόν τον τρόπο το ισχυρότατο αίσθημα του φόβου, που δοκιμάζει ο θεατής μπροστά στην αναπόφευκτη και φοβερή τιμωρία, που έρχεται από το Θεό πάνω στον κάθε παραβάτη, καλλιεργεί το σεβασμό προς τους ηθικούς νόμους, ενισχύει τη σύνεση και την αρετή, και παραλύει τη ροπή προς την ασέβεια και την αμαρτία.