Ένας από τους τρεις μεγάλους τραγικούς της αρχαιότητας, ο Σοφοκλής (497-406 π.Χ.) καταγόταν από τον Κολωνό. Πήρε μέρος για πρώτη φορά σε δραματικό αγώνα το 468 π.Χ., όταν νίκησε τον γηραιότερο τραγικό ποιητή Αισχύλο. Ο Σοφοκλής έζησε όλη τη ζωή του στην Αθήνα του χρυσού αιώνα και άσκησε οικονομικά και πολιτικά αξιώματα. Άνθρωπος θεοσεβής και ευαίσθητος, αγαπήθηκε και τιμήθηκε από τους συμπολίτες του.
Στα εξήντα χρόνια της συγγραφικής του παραγωγής έγραψε περίπου εκατόν τριάντα έργα, από τα οποία σώθηκαν ακέραια μόνον επτά. Εισήγαγε στη δραματική τέχνη πολλές καινοτομίες, όπως η αύξηση των μελών του χορού και η εισαγωγή ενός τρίτου υποκριτή, και αναδείχτηκε αδιαφιλονίκητος διαμορφωτής της τραγωδίας. Στο σοφόκλειο δράμα ο θεός έχει τη δυνατότητα να ρυθμίζει την ανθρώπινη μοίρα, όμως ο άνθρωπος αφήνεται ελεύθερος μπροστά στις επιλογές του, έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του και να υποστεί τις συνέπειες.

Οιδίπους επί Κολωνώ:
Ο γέροντας και τυφλός Οιδίπους οδηγείται από την κόρη του Αντιγόνη στον Κολωνό, όπου οι κάτοικοι θέλουν να τον εκδιώξουν. Η άλλη κόρη του, η Ισμήνη, φέρνει την είδηση ότι οι Θηβαίοι τον ζητούν στην πόλη τους. Ο Κρέων προσπαθεί να τον απαγάγει. Ο Οιδίπους, μέσα σε αστραπές και βροντές, κατεβαίνει στον Άδη ευλογώντας την Αθήνα και ευχόμενος για τη δόξα της. Η δικαίωση του Οιδίποδα και η διακήρυξη της αρχής ότι ο άνθρωπος ευθύνεται μόνο για τις εκούσιες πράξεις του.