Εξαναγκασμένη σ’ έναν φτωχό γάμο, η Ηλέκτρα του Ευριπίδη τον κάνει κοινό θέαμα και τον εμφανίζει σαν κατάσταση δουλείας. Όχι μόνο είναι δυστυχισμένη, γιατί θεωρεί τον εαυτό της δυστυχή, όπως η ηρωίδα του Σοφοκλή, αλλά και χαίρεται να βλέπει τους άλλους να τη θεωρούν δυστυχή. Δείχνει την ντροπή της ονειδίζοντας έτσι τη μητέρα της, τον αδελφό της, ανθρώπους και θεούς. Η θεαματική σκλαβιά της είναι ήδη μια μορφή εξέγερσης. Αν ο Απόλλωνας είναι η θεία κινητήρια δύναμη της μητροκτονίας, η Ηλέκτρα είναι η ανθρώπινη. Ωθείται από το μίσος, μίσος που αποζητά την ηδονή του φόνου.