Ο Ευριπίδης καταγόταν από τον Αθηναϊκό δήμο της Φλύας. […] Στο έργο του αντικατοπτρίζεται το κλίμα της εποχής, με την έντονη επίδραση της σοφιστικής, την αμφισβήτηση και την αναζήτηση των θείων και των ανθρώπινων. Ο Ευριπίδης, ο από σκηνής φιλόσοφος, απεικόνισε την τραγικότητα των εσωτερικών συγκρούσεων και απέδωσε μοναδικά την ποικιλία των ψυχικών παθών και τις διακυμάνσεις της συνείδησης. Οι νεοτερισμοί του, στη μορφή των έργων του και στις ιδέες που εξέφρασε, τον έκαναν συχνά στόχο επιθέσεων. Σώζονται δεκαεννέα δράματά του πλήρη και πολλά άλλα αποσπασματικά.

Φοίνισσαι:
Οι Φοίνισσαι  είναι ένα από τα πλέον τραγικά έργα του Ευριπίδη, μοναδικό πλήρως σωζόμενο μιας τριλογίας που περιλαμβάνει επίσης την Υψιπύλη (αποσπασματικά σωζόμενο έργο) και την Αντιόπη (έργο που δεν σώζεται).
Έργο που διδάχτηκε το 408 π.Χ., μετά τη συντριβή της Αθήνας στη σικελική εκστρατεία. Η θεματική είναι παρόμοια με της τραγωδίας του Αισχύλου Επτά επί Θήβας. Γυναίκες της Φοινίκης, που στέλνονται στους Δελφούς ως λάφυρο από την άλωση της Τύρου, περνούν από τη Θήβα. Το έργο αναφέρεται σε μια σειρά τραγικών γεγονότων και θανάτων του θηβαϊκού κύκλου. Κατάληξη με την αναχώρηση του τυφλού Οιδίποδα που χειραγωγείται από την κόρη του Αντιγόνη.
Το έργο περιλαμβάνει το αρχαίο πρωτότυπο κείμενο, απόδοση στη νεοελληνική, εισαγωγή και σχόλια.