Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επιμείνει κανείς στην ανάλυση και στην ερμηνεία των Τρωάδων. Αν, για ορισμένα έργα του Ευριπίδη, όπως για τον Ορέστη, και ιδιαίτερα για τις Βάκχες, υπάρχουν πολλές διαφωνίες, πολλές διαφορετικές ερμηνείες, ανάμεσα στους μελετητές του, για τις Τρωάδες υπάρχει μια πλήρης σχεδόν ομοφωνία. Είναι γνωστή η αφετηρία αυτού του έργου και η πρόθεση του συγγραφέα. Η καταστροφή της Μήλου απ’ τους επιδρομείς Αθηναίους υπήρξε το έναυσμα. Ο Τρωικός πόλεμος: το διαφανές άλλοθι -ένα πολυχρησιμοποιημένο άλλοθι, όχι μόνον στην αρχαιότητα, όχι μόνον απ’ τους Έλληνες ποιητές, αλλά ως τα σήμερα, από ντόπιους και ξένους συγγραφείς, σε δύσκολες ιστορικές στιγμές- ένα προστατευτικό άλλοθι κι ένας τρόπος να δοθεί διαχρονική έκταση και σημασία σ’ ένα “ευπαθές” συγκεκριμένο γεγονός ή θέμα που η άμεση αναφορά στην επικαιρότητά του θα το καθιστούσε επικίνδυνο στην αισθητική του πραγμάτωση.
Η πρόθεση του ποιητή (αν μπορούμε να μιλάμε για πρόθεση κι όχι για αίσθημα) εμφανής: η καταδίκη της αυθαιρεσίας και απανθρωπιάς των κατακτητών και γενικότερα του πολέμου. Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη διάσταση στις Τρωάδες: η αποκάλυψη και καταγγελία της Εξουσίας-Μοίρας που ρυθμίζει ανερώτητα και ανενδοίαστα, για τα δικά της συμφέροντα, τις τύχες των εξουσιαζομένων.