Έχουμε στα χέρια μας μια πέρα ως πέρα αθηναϊκή “τραγωδία”, στην οποία παρελαύνει όλη η μυθολογία της πόλης. Κεντρικός άξονας η αυτοχθονία και ο αποκλεισμός του ξένου. Γι’ αυτό γύρω σ’ αυτόν τον άξονα στρέφεται ο Χορός, δείχνοντας πού πρέπει να συσπειρωθεί ή να είναι συσπειρωμένος ο λαός της Αθήνας στη δύσκολη εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο Ευριπίδης το γράφει μετά τη Νικίειο ειρήνη σε μια αμφίβολη ανάσα μέσα στον πόλεμο, το 419, και το 418 το έργο ανεβαίνει στη σκηνή.