Η σκηνή σε μια εξοχή κοντά στα σύνορα της Αργολίδος. Ο θεατής βλέπει ένα χωριατόσπιτο φτωχού γεωργού. Χαμηλά κυλάει τα νερά του ο ποταμός Ίναχος. Ξημερώματα.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ (στ. 1-166). Ο άντρας της Ηλέκτρας, ένας άσημος Μυκηναίος γεωργός, καθώς βγήκε από το φτωχικό του χωριατόσπιτο, για να πάη να σπείρη το χωράφι του, στέκει και κοιτάει μια προς το Άργος και μια προς τον ποταμό Ίναχο. Πλήθος αναμνήσεις έρχονται στο νου του, που τις φανερώνει μ’ ένα μονόλογο, κι έτσι διηγείται όλα τα έξω του δράματος.
Αναθυμάται το μεγαλείο του τρανού βασιλιά, του Αγαμέμνονα, που μια μέρα ξεκίνησε από τούτους εδώ τους τόπους, για να κουρσέψη περ’ από τη θάλασσα το Ίλιο, και που ξαναγύρισε στην πατρίδα, σ’ ετούτους εδώ πάλι τους τόπους, με πλούσια λάφυρα δοξασμένος και τιμημένος νικητής. Και με τη μελαγχολία του άνθρωπου, που σφίγγεται η καρδιά του μπρος στα Ερείπια ενός χαμένου μεγαλείου, αναθυμάται, καθώς μας δείχνει η συνέχεια του μονολόγου, πως τον κουρσευτή του Ιλίου, όταν έφτασε στο σπίτι του, δεν τον περίμενε η ευτυχία, παρά ο δόλος της γυναίκας του και το δολοφονικό το χέρι του Αίγισθου, που θα σκότωνε και το μικρό βασιλόπουλο, τον Ορέστη, αν δεν τον άρπαζε, για να τον στείλη στη Φωκίδα στο παλάτι του Στρόφιου ο παλιός παιδαγωγός του παλατιού, που είχε μεγαλώσει στα χέρια του και τον αδικοσκοτωμένο βασιλιά.
Την Ηλέκτρα, τη δυστυχισμένη θυγατέρα του Αγαμέμνονα, δεν τη σκότωσε ο φονιάς του πατέρα της, μα κάτι άλλο είχε στο νου του να κάμη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου, μολονότι τη ζητούσανε οι καλύτεροι στην Ελλάδα, δεν την πάντρεψε με κανέναν απ’ αυτούς. “Μ’ εμένα την πάντρεψε, που είμαι φτωχός κι από ξεπεσμένο σπίτι”, λέει ο γεωργός με την ειλικρίνεια του αμόλυντου από ψευτοπερηφάνεια ταπεινού ανθρώπου. Και με ειλικρίνεια πάλι εξηγεί την αιτία του αταίριαστου γάμου μιας βασιλοπούλας μ’ έναν ζευγολάτη: Με φτωχόν την πάντρεψε, για να μην έχη μεγάλο φόβο. Μα αγνός κι αδιάφθορος χωριάτης αυτός σεβάστηκε την κλίνη της βασιλοπούλας τηρεί το γάμο του λευκό, όπως θα λέγαμε σήμερα, κι έτσι η Ηλέκτρα, και παντρεμένη που είναι, πάλι παρθένα μένει.
Πονετικά είναι τα λόγια που λέει ο γεωργός και για τον Ορέστη. Πόσο θα λυπηθή ο δυστυχισμένος, αν έρθη καμμιά φορά στο Άργος και ιδή τόσο κακοπαντρεμένη την αδερφή του…
Ξέρει πως οι “έξυπνοι” θα τον αναγελούσαν για το “ανόητο” φέρσιμό του προς την Ηλέκτρα, το τόσο γεμάτο σεβασμό προς το ξεπεσμένο βασιλικό γένος, μα η σωφροσύνη δε μετριέται με τα μέτρα του αισχρού στοχασμού.