Ο πολεμοθρεμμένος και πανάρχαιος τούτος Λαός ξέρει να ζη τη ζωή του και να τη χαίρεται, όσο κανένας άλλος. Ξέρει να τραγουδά τη λεβεντιά και την αντρεία. Τον συγκλονίζει το παλληκαρίσιο και τ’ όμορφο. Διαβάζει, και με τα λίγα ακόμα γράμματα, τον Ερωτόκριτο και παθαίνεται σαν να ‘ναι ο ίδιος.
Πολλές φορές σκέφτηκα: Να βρισκόταν κάποιος να ‘δινε του Λαού αυτού πνευματική τροφή πλούσια σε περιεχόμενο και σε μορφή, που να ικανοποιούν τη δίψα του για κάτι το συγκλονιστικό, γραμμένο όμως στην τόσο γνώριμη και αγαπητή του γλώσσα, το ιδίωμά του, νομίζω πως θα του ‘κανε κάτι, που του αξίζει. […]
Αυτά κι αυτά με ‘καναν να γράψω στο πολύ δύσκολο για μένα Κρητικό Ιδίωμα αυτό μου το βιβλιαράκι, για να παρακινήσω άλλους αξιώτερους, και φύσει και θέσει, να προσφέρουν άφθονη και αντάξια στο Λαό αυτό πνευματική τροφή, παράλληλα με την άλλη, και στο αγαπημένο ιδίωμά του.