Διάφορες πηγές της παράδοσης μας πληροφορούν ότι ο Ευριπίδης έγραψε και παρουσίασε στους δραματικούς αγώνες των διονυσιακών εορτών περίπου, ή λίγο περισσότερα από, 90 δράματα. Αν ο αριθμός αυτός συνυπολογισθεί, κάπως σχηματικά, με βάση τις παραστάσεις στα Μεγάλα Διονύσια (για τα Λήναια, εορτή ειδικά αφιερωμένη στην κωμωδία, το θέμα της τραγωδίας παραμένει εξόχως ασαφές), όπου οι τραγικοί όφειλαν, υπό ομαλές συνθήκες, να παρουσιάζουν κάθε φορά τέσσερα δράματα, τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό, συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο ποιητής πρέπει να εμφανίσθηκε στο θέατρο πάνω από είκοσι φορές, επομένως περίπου με εβδομήντα τραγωδίες και είκοσι τρία σατυρικά. Η πρώτη απορία μας προκαλείται από την πληροφορία ότι οι Αλεξανδρινοί λόγιοι γνώριζαν, μαζί με τον σωζόμενο Κύκλωπα, μόνον οκτώ σατυρικά δράματά του και μάλιστα ένα “αμφιλεγόμενο”. Πώς τα κατάφερε στις υπόλοιπες δώδεκα συμμετοχές του ο άτακτος ποιητής; Μια απάντηση, που δίνεται από αρχαία, αρκετά έγκυρη, πηγή, πολλαπλασιάζει, παρά που λύνει, τις απορίες μας: το 438 π.Χ. ο Ευριπίδης παρουσίασε, μετά από τις τρεις, θεματικά άσχετες μεταξύ τους, τραγωδίες –Κρήσσαι – Αλκμέων ο δια Ψωφίδος –Τήλεφος– στη θέση σατυρικού δράματος την Άλκηστιν, μια, τέλος πάντων, τραγωδία. Ωστόσο, η “Υπόθεσις” (ένα από τα συνήθη, πληροφοριακά σχετικά με την παράσταση, σημειώματα, που προτάσσονται στην χειρόγραφη παράδοση των δραμάτων) που περιέχει την σχετική μαρτυρία, συμπληρώνοντάς την μάλιστα με το σχόλιο ότι το έργο έχει “κάπως κωμική έκβαση”, δεν υπαινίσσεται καν ότι η παρουσίασή του στην τέταρτη θέση αποτελούσε κάτι καινοφανές.