Τούτο το γλυκόπαθο του μεγάλου Ευριπίδη έργο διδάχτηκε για πρώτη φορά στα 438 π.Χ., στα μεγάλα Διονύσια, όταν ήταν άρχοντας ο Γλαυκίτος και λογιέται από τα πρώτα έργα του ποιητή.
Σαν χεριού απαλωσύνη και ματιού χάδι φτάση και πέση στις σελίδες του, ξαφνιάζει ο νους στο πρωτόφαντο θαρρείς το φως της ομορφιάς και της γλυκάδας, πούναι διάχυτο μέσα σε τούτες.
Ο μύθος του απλός και συγκινητικός: Η όμορφη Άλκηστη, γυναίκα του βασιλιά των Φερρών Άδμητου, δέχεται να πεθάνη για τον άνδρα της, για να ζήσει εκείνος. Μα την ώρα του χαμού της φτάνει ο Ηρακλής, που ο Άδμητος, χωρίς να του φανερώσει τον πικρό χαμό της γυναίκας του, τον καλοδέχεται και τον φιλοξενεί στο σπίτι του. Μα όταν ο Ηρακλής μαθαίνη απ’ ένα θεράποντα το θάνατο της Άλκηστης, θαυμάζει τη γενναιοδωρία και γενναιοψυχία του Άδμητου και για αντιχάρισμα τρέχει και φέρνει από τα σκοτερά χέρια του Άδη στο ηλιόφως την Άλκηστη και την ξαναδίνει στον Άδμητο.