Η Αριστοφάνους “επίσκεψις” δεν θα είναι εύθυμη και ευφυολογούσα. Επειδή από τον Αριστοφάνη περιμένουμε κάτι πιο χαρωπό: την χάριν.

Η κωμωδία, συχνά, είναι ο λυγμός του συγγραφέα που δεν μπορεί, ή δεν του επιτρέπεται, να γράψει τραγωδία. Στην κωμωδία, απόληξη είναι η τιμωρία κάποιου. Άφεση δεν υπάρχει.

Ο Αριστοφάνης είδε την πατρίδα του Αθήνα να “αμαρτάνει” (με την αρχαία της έννοια η λέξη εδώ). Δοκίμασε, αρχικά, να αγνοήσει τη ροή της Ιστορίας. Ύστερα δοκίμασε να την ανακόψει (ουτοπία). Επιθύμησε την Ιστορία καθηλωμένη στη στιγμή της πλέον μεγάλης δόξας και νίκης του ανθρώπου, στον Χρυσούν Αιώνα.

Ένας μεγαλοφυής (Αριστοφάνης) διασκεδάζει παρωδώντας μια άλλη μεγαλοφυΐα (Ευριπίδη), τον οποίο κατά βάθος λατρεύει και μιμείται. Στα Θεσμοφόρια (γιορτή αποκλειστικά γυναικεία) θα αποφασιστεί η τιμωρία του Ευριπίδη, τον οποίο οι γυναίκες θεωρούν μισογύνη και συκοφάντη.

Ο Ευριπίδης θα πείσει έναν συγγενή του να παρεισφρύσει (ντυμένος γυναικεία) στη συνέλευση. Μέσα από υπέροχες παρωδήσεις έργων του Ευριπίδη, η κωμωδία θα τελειώσει με “συμφωνία κυρίων και κυριών”.