Οι “Σφήκες” είναι το έκτο κατά σειράν έργο του Αριστοφάνους και τέταρτο από τα σωζόμενα. Η σειρά είναι: Δαιταλής, Βαβυλώνιοι (οι χαμένες κωμωδίες), Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες.
Η κωμωδία αυτή, γραμμένη κάτω από την επήρεια σοβαρών πολιτικών γεγονότων -αποτυχίες του αθηναϊκού στρατού στον Πόντο, στο Δήλιο, στην Αμφίπολη, συνθηκολόγησις Αθηναίων και Σπαρτιατών την άνοιξη του 423 κλπ.- εκφράζει σύγκαιρα κι ένα προσωπικόν καημό του ποιητή για την αποτυχία που είχαν οι “Νεφέλες” του ένα χρόνο πριν στο θέατρο του Διονύσου (423 π.Χ.).
Η συσχέτισις ενός καθαρά προσωπικού θέματος με μια εθνική υπόθεση, θα ήταν άστοχη σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όχι όμως στου ποιητή μας, που σκοπός του είναι η εξυγίανσις και βελτίωσις των πολιτικών ηθών κι όχι επίδειξις πολιτικού ταλέντου. Γι’ αυτό από την αρχή σχεδόν (στ.54 κ.ε.), ο Αριστοφάνης προετοιμάζει ψυχικά το θεατή, τονίζοντας πως το έργο του είναι έργο ποιότητος κι όχι καμιά φτηνή κωμωδία, από τις τόσες που παρουσίαζαν συνήθως οι συνάδελφοί του.
Και όπως τα πράγματα δείχνουν, ο ποιητής όχι μόνο δούλεψε με κέφι το θέμα του, αλλά πρωτοτύπησε κιόλα. Η πρωτοτυπία του συνίσταται σε δύο κυρίως σημεία: α) στο ότι εμφανίζει ζωόμορφο χορό – αργότερα θα γράψει στους Όρνιθες, τους Πελαργούς (χαμένο πια έργο) και τους Βατράχους- και β) στο ότι σατιρίζει έναν ιερό θεσμό, που κατ’ αρχήν δεν σηκώνει σάτιρα: Πρόκειται για το δικαστικό θεσμό.