Στην έκδοση αυτή, πρώτη των Βατράχων και των Εκκλησιαζουσών, δεύτερη της Λυσιστράτης, ξανακοίταξα τα κείμενα με νηφαλιότητα ανάλογη προς τη χρονική απόσταση που τα χωρίζει από τη μέθη της δουλειάς και την παραζάλη των παραστάσεων, κι έκανα ορισμένες διορθώσεις.
Οι περισσότερες αφορούν τη Λυσιστράτη, που έρχεται χρονολογικά πρώτη. Ήταν άλλωστε και η πρώτη μου απόπειρα να μεταφέρω αρχαίο δράμα στο σύγχρονο ιδίωμα. Επιπλέον, ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου, ήταν απελπιστικά περιορισμένος για ένα τέτοιο εγχείρημα, κάτι που ισχύει και για τις άλλες δύο κωμωδίες του παρόντος τόμου. Το αναφέρω, επειδή ανάμεσα σ’ άλλα κατηγορήθηκα και για “αμέθοδη εργασία”. Αλλά πόσο μεθοδικός μπορεί να είναι κανείς όταν του δίνουν αναπάντεχα μια παραγγελία με την απαίτηση να την εκτελέσει μέσα σε δυο μήνες, κι ένα μήνα αργότερα του ζητάνε πιεστικά “όσο έχει κάνει” για ν’ αρχίσει ο θίασος δοκιμές; […]
Νομίζω ότι με τα παραπάνω, καθώς και μ’ όσα έγραψα στο προλογικό σημείωμα για την πρώτη έκδοση της Λυσιστράτης, είναι εύκολο να συναγάγει ο αναγνώστης ποιες είναι οι απόψεις μου για τον τρόπο που οφείλει να μεταφέρεται το αρχαίο δράμα στο σύγχρονο ιδίωμα. Μιλάω βέβαια για μεταφορά, κι όχι για πολύ ελεύθερη διασκευή που διατηρεί μερικά μόνο “σημεία επαφής”, με το πρωτότυπο. Γιατί μια τέτοια προσέγγιση δεν αποτελεί μεταφορά αρχαίου δράματος στα “καθ’ ημάς”. […] Τέτοια εγχειρήματα είναι απολύτως νόμιμα, φτάνει να δηλώνεται ρητά η πρόθεση, ώστε να μη δημιουργείται στον απληροφόρητο θεατή η λανθασμένη εντύπωση ότι πρόκειται για μεταφορά αρχαίου δράματος στο νεοελληνικό ιδίωμα.