Δεν είναι γνωστό ούτε πότε γράφτηκαν ούτε πότε ανεβάστηκαν στη σκηνή οι Ικέτιδες. Όμως από τις εφτά σωζόμενες τραγωδίες του Αισχύλου, είναι η αρχαιότερη. Αν και ο Αισχύλος είναι εκείνος που εισήγαγε στην τραγωδία το δεύτερο υποκριτή, στις Ικέτιδες, ο Χορός κρατεί το βασικό ρόλο. Ο ποιητής πολύ λίγο χρησιμοποιεί τους δυο υποκριτές που διαθέτει, στο έργο αυτό. Έτσι ενώ παρατηρούμε πως ανάμεσα στο Χορό και πότε στον ένα και πότε στον άλλο από τους υποκριτές, υπάρχουν αρκετοί διάλογοι, δεν υπάρχει παρά μονάχα ένας ανάμεσα στους υποκριτές, η λογομαχία βασιλιά και κήρυκα, και όπως παρατηρεί ο G. Thomson, είναι σημαντικό το γεγονός πως ο κήρυκας, όπως φαίνεται, μιλούσε από την ορχήστρα. Από την άλλη μεριά ο Δαναός, ενώ παραστέκεται στη μακριά συνομιλία ανάμεσα στο Χορό και το βασιλιά, δεν παίρνει μέρος σ’ αυτήν έως το τέλος, οπότε απευθύνει λίγα λόγια στο βασιλιά και η απάντηση του δίνεται σε τρίτο πρόσωπο. Γενικά η σύνθεση της τραγωδίας αυτής προδίδει πως ο ποιητής δεν έχει γίνει ακόμα απόλυτα κύριος της τεχνικής και δεν έχει καταφέρει να λύση πέρα για πέρα το πρόβλημα του προσανατολισμού των δυο υποκριτών αναμεταξύ τους και ανεξάρτητα από το χορό.