Για να αποφύγω την ύβριν και την ασέβεια ας ομολογήσω ότι ο πάτριος θεός Απόλλων (καθότι τυγχάνει να είμαι Ασκληπιάδης) μου έδωσε τα φίλτρα τόλμης που του εζήτησα στον Πρόλογο των Χοηφόρων, και η αγαθή τύχη υγεία και δύναμη να μεταφράσω τις Ευμενίδες, το τρίτο έργο της τριλογίας του ποιητή. Οι Ευμενίδες παρουσιάζουν τις ίδιες μεταφραστικές δυσκολίες των Χοηφόρων (τις οποίες μνημόνευσα εν συντομία στον Πρόλογό τους), αν και πιστεύω ότι η σύγκριση των δυσκολιών είναι πάντα υποκειμενική και ως εκ τούτου περιορισμένης αξίας. Συνάμα θεωρώ ότι αυτές οι δυσκολίες συνιστούν πρόκληση και δοκιμασία της μεταφραστικής ικανότητας εκείνου που αναλαμβάνει ένα παρόμοιο εγχείρημα. Ο Αισχύλος και ιδιαίτερα η “Ορέστεια” θα παραμείνουν, κατά τη γνώμη μου, το κριτήριο της επάρκειας της νέας ελληνικής γλώσσας, και ως εκ τούτου κάθε καινούργια μεταφραστική προσπάθεια, προσαρμοσμένη στην ομιλούμενη γλώσσα του καιρού της, θα δοκιμάζει τις δυνατότητες του λεξιλογικού της πλούτου, με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι θα αποδεικνύει επίσης και τη συνέχεια της ενιαίας ελληνικής γλώσσας, με την ιστορία των τριών και πλέον χιλιετιών.