Το ότι η κωμωδία αναδύθηκε και διαμορφώθηκε σε συνάρτηση με τη διονυσιακή ή φαλλική ιεροτελεστία, δεν έχει ποτέ αμφισβητηθεί. Σε παλαιότερες ιστορίες της λογοτεχνίας ήταν συνήθεια να φιλοτεχνούνται λίγο πολύ ευφάνταστες εικόνες με χωριάτικα γλέντια προς τιμή του θεού του κρασιού, με πομπές και χορούς άγριας ανακατωσούρας και μεθυσμένης ασυδοσίας. Έπρεπε να φανταζόμαστε κάποιον αγροτικό ποιητή που, όταν το καινούργιο κρασί και η γενική έξαψη τον χτυπούσαν στο κεφάλι, ξεσπούσε σε σατιρικά πειράγματα και σε βωμολοχίες, που ύστερα, μέσα σε εκρήξεις γέλιου, τα παραλάβαινε το πλήθος των χαροπόκων…